Monumentalny "Kocioł Czarownic". Dni chwały Stadionu Śląskiego w Chorzowie

Poprzednim bohaterem podobnego wpisu był Stadion X - lecia w Warszawie. Mimo, że był to obiekt z siedzibą w stolicy Polski, reprezentacja Polski rozegrała na nim stosunkowo niewielką liczbę spotkań. Na dodatek, rywale z którymi udawało nam się wygrywać, nie byli zbyt wyrównanymi przeciwnikami. Zupełnym przeciwieństwem wydarzeń na Stadionie X - lecia, były mecze na Stadionie Śląskim w Chorzowie. To historia pełna pięknych, niezapomnianych meczów polskiej reprezentacji, ale także i haniebnych porażek, o których polska piłka wolałaby zapomnieć. Do tej pory łącznie odbyło się tutaj 55 oficjalnych meczów polskiej kadry narodowej, z czego 23 zostały przez nią wygrane, 14 przegranych i 18 zremisowanych (przy bilansie bramkowym: 88 goli strzelonych i 55 goli straconych).

TOP 5 Najlepszych spotkań 

5. Polska - Norwegia 3:0, 1 września 2001 roku

Był to mecz niezwykle istotny dla naszej reprezentacji. Zwycięstwo dawało pewny awans do mistrzostw świata w Korei i Japonii w 2002 roku. Polska jako lider 5 grupy eliminacyjnej miała 5 punktów przewagi nad drugą Białorusią i 7 punktów nad Ukrainą. Do końca eliminacji trzy mecze. W 7 rundzie spotkań Polska gra z Norwegią, a Białoruś z Ukrainą. Jeżeli Polska wygra a Białoruś nie pokona Ukrainy, Polska awansuje do mundialu. Polacy rozpoczęli nerwowo i było to widać po śmiałej grze Norwegów. Kiedy wydawało się, że pierwsza połowa zakończy się remisem, tuż przed przerwą Kryszałowicz strzela pierwszego gola. Druga połowa to już koncert Polaków. Pełna dominacja i 78 minucie bramkę strzela Emanuel Olisadebe, a Norwegów dobija Marcin Żewłakow. Polska wygrywa 3:0 a Ukrainą z Białorusią i Polska po 16 latach awansowała do mistrzostw świata. 

Skrót meczu Polska Norwegia  

4. Polska - ZSRR 2:1, 20 października 1957 roku

Faworytem meczu w ramach eliminacji mistrzostw świata była drużyna Związku Radzieckiego. Wówczas aktualni mistrzowie olimpijscy po zwycięstwie z Polską w Moskwie, przyjechali do Chorzowa niezwykle pewni. Jednak nie spodziewali się takiej mobilizacji Biało - Czerwonych. Bohaterem spotkania był Gerard Cieślik, piłkarz miejscowego Ruchu. Tuż przed przerwą zdobył pierwszą bramkę, a drugą w 50 minucie. Gości stać było tylko na jedną bramkę. Było to bardzo ważne zwycięstwo. Po meczu kibice na rękach nosili bohatera meczu.   

Fragmenty meczu Polska ZSRR 

3. Polska - Portugalia 2:1, 11 października 2006 roku

Polacy po blamażu jaki zgotowali kibicom na mistrzostwach świata w Niemczech, ruszali w bój o pierwszy w historii awans do mistrzostw Europy, które miały się rozegrać w Austrii i Szwajcarii w 2008 roku. Niestety eliminacje nie rozpoczęły się udanie. Pierwszy mecz z Finlandią zakończył się porażką 1:3 i był to ostatni mecz Jerzego Dudka w polskiej reprezentacji. Drugi mecz z Serbią zakończył się remisem 1:1 co dawało nadzieję na lepszą grę. Jednak szybko zostaliśmy sprowadzeni na ziemię. W kolejnym meczu pokonaliśmy Kazachstan jednak było to wymęczone zwycięstwo, a jedyną bramkę zdobył Euzebiusz Smolarek. Dlatego do meczu z czwartą drużyną mundialu, Polacy ruszali na straconej pozycji. Jednak drużyna Leo Beenhakkera zaskoczyła wszystkich. Polacy po dwóch bramkach Euzebiusza Smolarka prowadzili już 2:0 i to po 20 minutach gry. W doliczonym czasie gry honorową bramkę dla Portugalczyków zdobył Nuno Gomes. Zwycięstwo to było pierwszym od wielu lat nad czołową drużyną świata. Dzięki temu zwycięzcy Polacy poczuli się pewniej co poskutkowało w postaci awansu do Euro 2008.

Bramki z meczu Polska Portugalia

2. Polska - Holandia 4:1, 10 września 1975 roku

Polacy po udanym mundialu w RFN, przystępowali do eliminacji mistrzostw Europy z ogromnymi nadziejami, mimo trudnej grupy eliminacyjnej z Finlandią, a przede wszystkim z Włochami i Holandią. Pierwsze dwa mecze z Finlandią to dwa zwycięstwa, a kolejny mecz z Włochami zakończył się remisem. Polacy wciąż liczyli się w grze o awans. Mecz z Holandią jest jednym z najlepszych meczy w historii polskiej reprezentacji. Trzecia drużyna świata w starciu z wicemistrzami świata pokazała najlepszy futbol, wygrywając aż 4:1. W obecności 85 tysięcy kibiców Polacy po bramkach Laty, Gadochy i dwóch  Szarmacha pokonała wybitną jedenastkę Oranje. Honorową bramkę dla gości zdobył van der Kerkhof.

Mecz Polska - Holandia

1. Polska - Anglia 2:0, 6 czerwca 1973 roku

Mecz, którym Polacy, po raz pierwszy, zadziwili cały piłkarski świat. Pokonaliśmy mistrzów świata z 1966 i ćwierćfinalistów z 1970 roku. Polacy mimo słabego początku eliminacji w Chorzowie zagrali najlepszy mecz w historii występów na Stadionie Śląskim. Bramki dla Polski zdobyli Robert Gadocha i Włodzimierz Lubański. Zwycięstwo to dawało nadzieje na kolejne mecze eliminacyjne. Ostatecznie Polska awansowała na niemiecki mundial i zajęła w nim 3 miejsce. 

Mecz Polska - Anglia 

MC

Dni chwały i upadki stadionu X - lecia

W dzisiejszą podróż w historii futbolu zapraszam na Stadion X - lecia. Ta, dzisiaj już nieistniejąca, arena zmagań sportowych, pamięta wiele spotkań polskiej reprezentacji. Były to mecze niezwykłe, czasami nawet przegrane. Jednak stadion ten, miał to coś w sobie. Przez dekady przysparzał nam radości, lecz rozczarowań również nie brakowało. 

Polska - ZSRR 1:0, 21 maja 1961 roku 

Było to drugie, tak niezwykłe zwycięstwo nad drużyną Związku Radzieckiego. Poprzednie zwycięstwo miało miejsce w Chorzowie w 1957 roku i zakończyło się wynikiem 2:1 dla Polski. ZSRR w tamtych latach miał bardzo silną drużynę, czego potwierdzeniem był tytuł mistrza Europy w 1960 roku. Spotkanie, które rozegrano na stadionie w Warszawie było spotkaniem towarzyskim, jednak budziło wiele emocji. Zwycięską bramkę dla polskiej reprezentacji zdobył piłkarz Górnika Zabrze, Ernest Pohl.

Polska - RFN 1:3, 10 października 1971 roku

Mecz ten został rozegrany w ramach eliminacji do mistrzostw Europy. Jak określił to spiker Polskiej Kroniki Filmowej, Stadion X - lecia w końcu na coś się przydał. Polacy, mimo iż nie byli faworytami tego meczu nastawieni byli bardzo pozytywnie i walczyli dzielnie. Już wtedy stadion popadał w ruinę i w noc przed meczem zwożono wiadra i farby aby uzupełnić ubytki na stadionie. Sam mecz był średnim widowiskiem. Jako pierwsi objęliśmy prowadzenie po golu Roberta Gadochy, jednak Niemcy szybko wyrównali po bramce Gerda Müllera. W dalszej części meczu zdobył jeszcze jedną bramkę, a trzeciego gola dołożył Grabowski. Po meczu było smutno i po raz kolejny awans do mistrzostw Europy był dla nas nieosiągalny.

Fragmenty meczu Polska - RFN

Polska - Brazylia 3:6, 20 czerwca 1968 roku

Był to mecz niezwykły, mimo porażki polskiego zespołu. Przyjazd reprezentacji Brazylii do Polski był niesamowitym wydarzeniem. Mecz rozpoczął się bardzo oficjalnie. Na murawie spotkali się piłkarze, którzy 30 lat temu na mistrzostwach świata rozegrali pamiętny mecz przegrany przez Polaków 5:6. Władysław Szczepaniak i Leonidas stanęli w braterskim uścisku. Cały mecz rozegrany w Warszawie był wspaniałym widowiskiem. I nie chodzi o wynik. Wszyscy bawili się świetnie. Brazylijczycy w przerwie zademonstrowali show. Ustawili się w dwa rzędy i podawali sobie piłkę tyłem głowy - na ślepo. Mecz ten obejrzało prawie sto tysięcy kibiców. Fragmenty meczu Polska Brazylia 

Polska - Bułgaria 3:0, 9 listopada 1969 roku

Mimo zwycięstwa w tym meczu Polakom nie udało się awansować do mistrzostw świata w Meksyku. Ale zwycięstwo nad Bułgarami było zapowiedzią dobrej gry i sukcesów w kolejnych latach. Był to chyba najlepszy mecz rozegrany na Stadionie X - lecia. Wtedy nikt tak naprawdę nie słyszał o polskim futbolu a już rok później cała piłkarska Europa podziwiała wyczyny Legii i Górnika w europejskich pucharach. Bramki dla Polski zdobyli Andrzej Jarosik (dwie) i Kazimierz Deyna. 

Koniec...

Ostatni mecz na Stadionie X - lecia rozegrano 17 kwietnia 1983 roku. Polska w ramach eliminacji do mistrzostw Europy podejmowała Finlandię. Mecz zakończył się wynikiem 1:1, a historyczną ostatnią bramkę... samobójczą, na tym stadionie zdobył Paweł Janas. I tak zakończyła się historia warszawskiego stadionu, który niestety nie był świadkiem tak spektakularnych wydarzeń jak stadion w Chorzowie.          

MC

Rzymskie legendy, rzymscy zdrajcy (Cz.2)

Historia Attilio Ferrarisa IV, choć bardzo znana, kręta i barwna, nie stoi na szczycie futbolowych wspomnień, w których główne role grali reprezentanci wrogich sobie rzymskich klubów. Szczyt ten należy bezsprzecznie do Fulvio Bernardiniego. Jego przypadek jest absolutnie wyjątkowy. Nie dość, że Bernardini występował w barwach i Lazio i Romy, to jeszcze po zakończeniu zawodniczej kariery, prowadził obie drużyny jako szkoleniowiec!

Piłkarskie życie "Il Professore" - Bernardini ukończył studia ekonomiczne i stąd jego przezwisko - rodowitego Rzymianina, rozpoczęło się w błękitnej części stolicy Włoch w 1919 roku. Co w tym wszystkim najciekawsze, Bernardini jako wychowanek Lazio, karierę rozpoczął jako... bramkarz. Jak mówią legendy w Italii miało się to zmienić dopiero po pewnym incydencie. W jednym ze spotkań, w którym uczestniczył jeszcze jako bramkarz, "Professore" w starciu z napastnikiem atakującym piłkę zachował się na tyle agresywnie, że tamten doznał wstrząśnienia mózgu. Po tym zdarzeniu Bernardini miał dojść do wniosku, że jego przeznaczeniem jest jednak gra w polu. Myślał o sobie jako o napastniku, ale całą wielką karierę występował jako "centrocampista", a więc klasyczny środkowy pomocnik.

Jako piłkarz Lazio (1919-1926) był pierwszym Rzymianinem, który zagrał w barwach narodowej reprezentacji Włoch, a jego osiągnięcia jako zawodnika "biancocelestich" przywoływały obserwatorom we Włoszech tylko jedno określenie "wschodząca wielka gwiazda". Po finale rozgrywek między północną a południową częścią Włoch, w którym to jednak Lazio uległo Genoi, kapitan genueńczyków Renzo de Vecchi powiedział "Bernardini - tak nazywa się przyszłość włoskiego futbolu".

Bernardini opuścił Lazio w 1926 roku, po czym zaliczył dwuletni, choć także udany, okres występów w Mediolanie, w barwach Interu. Dopiero jednak w 1928 roku, w jego karierze dokonał się największy przełom. Bernardini wrócił do "Wiecznego Miasta", ale już na żółto-czerwony brzeg Tybru i dołączył do AS Roma, której do dziś pozostaje jedną z największych legend. O paradoksie, wychowanek i gwiazda Lazio, stała się legendą Romy, w której spędził następne 11 lat kariery!

W Rzymie stworzył wielki duet z Ferrarisem IV (który później przeniesie się do Lazio), a jego wpływ na młody zespół, tworzącej się dopiero Romy przyniósł dość szybko wielkie efekty. Roma kończyła sezon dwukrotnie jako wicemistrz Włoch, co było dla niej ogromnym sukcesem. Ferraris, który dzierżył opaskę kapitańską, w chwili kiedy odchodził do Lazio poprosił kierownictwo klubu, by to właśnie "Professore" przejął po nim tę funkcję, którą pełnił aż do końca przygody z Romą.

Bernardini (po prawej) jako trener Lazio

Niezwykła wprost inteligencja, rozumienie gry, umiejętność wyznaczania właściwego tempa, wspaniała orientacja w przestrzeni boiska. To wszystko pozwoliło Bernardiniemu zostać cenionym szkoleniowcem, który i w tej funkcji osiągnął sukcesy. Poprowadził dwie drużyny do mistrzostwa Włoch (Fiorentina 1955/56 i Bologna 1963/64). Karierę trenerską rozpoczął już w 1949 roku w ukochanej Romie, by w 1958 roku poprowadzić do pierwszego w historii klubu większego sukcesu, Pucharu Włoch, inny zespół... Lazio.

Pozostał historią rzymskiej piłki, zarówno spod znaku Orła jak i Wilka. Centrum treningowe Romy - Trigoria - dostało nawej jego imię. Szanowany po obu stronach Tybru, kochany nieprzeciętnie szczególnie w Romie. Legenda futbolu. Legenda piłkarskiego Rzymu.

KS

10 polskich drużyn które najgorzej weszły w sezon... i spadły (Cz. 1)

Historii nie piszą tylko zwycięzcy

W polskiej piłce było wiele wspaniałych drużyn, które niekiedy już nie istnieją. Przykładem chociażby Pogoń Lwów. Jednak obok drużyn takich jak Górnik, Ruch Chorzów, Cracovia czy też Wisła... wielokrotnie odnoszących sukcesy na ligowym podwórku, ale również i za granicą. Historię polskiej piłki pisali także Ci, którym nie wyszło... i o nich będzie ten wpis. 

Jednocześnie zaznaczam iż nie jest to opis drużyn, zajmujących 10 ostatnich miejsc w tabeli wszech czasów Polskiej Ligi. 

1925- Amatorzy Królewska Huta

Jest to jedna z pierwszych drużyn na śląsku, utworzona w 1910 roku. I chociaż jest to klub z tradycjami i niewątpliwymi sukcesami (zasługuje to na oddzielny wpis), to sezon 1925 im ewidentnie nie wyszedł. 

W tych czasach Mistrzostwa Polski były rozgrywane systemem pucharowym, były 3 grupy mistrzowskie a potem grupa finałowa. AKS Królewska Huta trafił do grupy z Wisłą i ŁKSem. I w 4 spotkaniach zanotował 4 porażki, wszystkie 3:0. 

Jednak należy im zwrócić honor i przyznać że 3 z 4 spotkań zakończyły się walkowerem, było to skutkiem wyjątkowego traktowania klubu z Chorzowa (AKS był z Chorzowa) jako drużyny niepolskiej.PZPN zatem utrudniał jak mógł. Królewska Huta, co ciekawe była obiektywnie brana pod uwagę jako jeden z faworytów do Mistrzostwa Polski. W 1925 mistrzem został zespół Pogoni Lwów. 

1928 TKS Toruń

Klub powstał 1922 roku. W najwyższej klasie rozgrywkowej występował w latach 1925 - 1928. W swojej 4 letniej historii zajął nawet 4 miejsce w Mistrzostwach Polski w 1925. Sezony ligowe 1927 i 1928 nie były już jednak udane. Swój ostatni sezon TKS Toruń zakończył na ostatnim 15 miejscu: 

Bilans: 

15. TKS Toruń   mecze: 28  pkt: 6  bramki: 28-99  zw: 2  rem: 2  por: 24

Warto jednak zaznaczyć że na ten bilans złożyło się 11 meczów oddanych walkowerem, klub z Torunie wycofał się na 9 kolejek przed końcem ligi. TKS jest także współautorem rekordu wszech czasów pod względem wysokości porażki. W sezonie 1927 uległ Krakowskiej Wiśle 0:15 (sic!)

1934 p.p Strzelec Siedlce

Zespół założony przez żołnierzy 22 pułku piechoty w 1922 roku. Wojskowy klub awans do 1 ligi zapewnił sobie w roku 1931. Ich bytność trwała tam 3 sezony, i wiązała się z ciągłą walką o utrzymanie. Po spadku z 1 ligi klub został rozwiązany. Reaktywował się w 1939 roku jako: "Strzelec" Siedlce. 

Bilans: 

Sezon	Mecze	Punkty	Zw.	Rem.	Por.	Bramki	Pozycja
1932	22	19	7	5	10	36-47	9
1933	20	14	6	2	12	33-49	8
1934	22	3	1	1	20	15-73	12 (spadek)
Razem	64	36	14	8	42	84-169

1937 Dąb Katowice

Klub powstał podobnie jak wiele klubów śląskich w roku 1922 ( po przyłączeniu Górnego Śląska do Polski). Miejscowość Dąb od 1924 stała się częścią Katowic. Sekcja piłkarska wywalczyła w roku 1935 awans do 1 ligi. Klub zabawił tam tylko 2 sezony. Przez dwa sezony zdobył tylko 14 punktów, a właściwie wszystkie zdobył w sezonie 1936. W kolejnym sezonie zdobył punktów 0. Wiązało się to znów z dużą liczbą walkowerów, z powodu afery korupcyjnej wokół bramkarza Śląska Świętochłowice Alfreda Mrozka. 

Bilans: 

10. Dąb Katowice  mecze: 18  pkt: 0  zw: 0  rem: 0  por: 18 

bramki: 0-54

Bilans fatalny ale należy wziąć pod uwagę te nieszczęsne walkowery... statystycznie jest to absolutny rekord, ale nie wykluczone że piłkarze Dęby wywalczyliby zapewne jakieś punkty, gdy im na to pozwolono. W 1968 nastąpiła fuzja klubu do GKS Katowice.

1951 Gwardia Szczecin

Klub powstał w roku 1945 w Koszalinie. Nazwa Gwardia nosił do roku 1956. Później był znany jako Arkonia Szczecin i występuje pod ta nazwą do dnia dzisiejszego. Gwardia / Arkonia rozegrała w 1 lidze w sumie 4 sezony. Debiut nastąpił w roku 1951. I to był ich najgorszy sezon. Ponownie zagrali w najwyższej klasie rozgrywkowej dopiero 10 sezonów później. Wróćmy do bilansu sezonu 1951: 

12. Gwardia Szczecin  mecze: 22  pkt: 7  bramki: 17-61  zw: 1  rem: 5  por: 16

Tym razem obyło się bez dyskwalifikacji, kontrowersji i walkowerów. O dziwo mniej bramek bo 16 zdobyła wtedy drużyna Ogniwa Bytom ale uplasował się na pozycji nr. 10 i uniknęła spadku. 

Okres po wojenny w piłce cechuje zdecydowanie mniejsza liczba zjawisk takich jak : dyskwalifikacje, walkowery i wykluczenia. Dlatego subiektywnie uważamy ze prawdziwie "cienkie" sezony zaczęły się właśnie od przypadku Gwardii albo też Związkowca Poznań sezon wcześniej ( 9 punktów). 

Wyczyny z lat 50-dziesiątych a szczególnie z lat 90-tych opiszemy w drugiej części tego artykułu już w wkrótce...

MD

Co nam zostało z tych lat? Wczoraj na szczycie... A dziś? Stal Mielec.

Dziś początek kolejnego cyklu, w którym prezentować będziemy historię klubów o wspaniałej historii. Jednak dla wielu tych klubów, dni chwały szybko minęły. Już nie wzbudzają postrachu rywali, ale szacunek pozostał. Nie grają już o najwyższe cele, lecz często są to niższe klasy rozgrywkowe. A zatem.... Pierwszym bohaterem rzeczonego cyklu będzie polski klub założony w 1939 roku Stal Mielec

 

Herb klubu Stal Mielec

Od Klasy B do I ligi

Swoją działalność klub rozpoczął w 1945 roku przystępując do rozgrywek B - klasy. W 1949 roku zanotował pierwszy awans, do A - klasy. Początek lat 50 - tych to ambitne plany mielczan i marzenia o grze w II lidze. Marzenia te ziściły się w 1955 roku. W Lublinie 20 listopada 1955 roku Stal Mielec pokonało zespół Bzura Chodaków 3:1 i awans do II ligi stał się faktem. I jak to bywa w takich przypadkach, zespół musiał walczyć o utrzymanie. Udało się wykonać to zadanie i po kilku latach można było podnieść poprzeczkę i powalczyć o awans do I ligi. Historyczny wyczyn miał miejsce w 1960 roku. Stal Mielec zajęła 1 miejsce w II lidze w grupie południowej, 1 punkt przed Cracovią. Pierwszy mecz w historii występów w najwyższej klasie rozgrywkowej w Polsce, mielczanie rozegrali z drużyną ŁKS Łódź. Mecz, przy udziale 15 tys. kibiców, zakończył się wynikiem 1:1. Ale lata 60 - te to nie był złoty okres dla Biało - Niebieskich. Pierwszy sezon jakoś udało się przetrwać, niestety drugi sezon to początek problemów. W 1962 roku zespół spadł do II ligi i po kilku słabych sezonach, w 1967 roku odnotował kolejny spadek, tym razem do III ligi. Jednak kibice mielczan nie musieli długo czekać na powrót ich drużyny do elity. Powrót, który każdy kibic Stali Mielec pamięta do dziś...

Złote lata siedemdziesiąte

Na powrót do I ligi długo nie trzeba było czekać, bo nastąpił on już w sezonie 1969/1970. W sezonie 1971/1972 mielczanie zajęli 5 miejsce. Kolejny sezon to pierwszy tytuł mistrzowski. Stal Mielec o 3 punkty wyprzedziła Ruch Chorzów, a królem strzelców został Grzegorz Lato, najwybitniejszy piłkarz w historii klubu, król strzelców Mistrzostw Świata w piłce nożnej z 1974 roku. 

Grzegorz Lato - piłkarz Stali Mielec              

Po zdobyciu mistrzostwa Stal Mielec zadebiutowała w Pucharze Europy. Debiut nie okazał się udany. Stal uległa Crvenie zvezda Belgrad w I rundzie.

Kolejny sukces to sezon 1975/1976. Jako wicemistrz Polski, drużyna uczestniczyła w rozgrywkach Pucharu UEFA, docierając do ćwierćfinału tych rozgrywek, przegrywając w nim z drużyną niemiecką HSV Hamburg. W tamtym sezonie Stal Mielec został po raz drugi mistrzem Polski, wyprzedzając w tabeli GKS Tychy. Sezon 1976/1977 to drugi występ mielczan w Pucharze Europy i po raz kolejny nie udało się awansować do drugiej rundy. Tym razem Stal Mielec musiała uznać wyższość Realu Madryt. 

Fragment meczu Stal Mielec - Real Madryt

W latach siedemdziesiątych do największych gwiazd Stali Mielec obok wspomnianego Grzegorza Laty zaliczali się: Henryk Kasperczak, Jan Domarski i Andrzej Szarmach. Natomiast trenerem, który zdobył pierwszy tytuł był Węgier Karol Konth, a drugi tytuł wywalczył Edmund Zientara. Raz udało się zagrać w finale Pucharu Polski. Było to 1 maja 1976 roku. Stal przegrała ze Śląskiem Wrocław 0:2. 

Ostatni sukces to 3 miejsce w sezonie 1981/1982. Pozwoliło to na występ w Pucharze UEFA w następnym sezonie. Stal poległa w dwumeczu z belgijskim KSC Lokeren, a w meczu w Mielcu przyglądało się ponad 40 tys. kibiców. Kolejne lata to początek upadku mieleckiego klubu.

Kryzys lat 80 - tych. Upadek - lata 90 - te.  

Wszystko co dobre szybko się kończy. Często też i lata świetności. Stal spadła do II ligi w sezonie 1982/1983, wracając do I ligi na sezon 1985/1986. Kolejny sezon to kolejny spadek i kolejny awans. W I lidze Stal grała do roku 1995/1996 jednak bez sukcesów. Były to czasy słabej gry piłkarzy z Mielca, ale udawało się nadal grać w I lidze. Sezon 1995/1996 to przedostatnie miejsce i spadek do II ligi. Po tym spadku zespół już się nie podniósł. W sezonie 1996/97 trenerem drużyny ponownie został Grzegorz Lato z asystentem Witoldem Karasiem. Początek sezonu był udany, po ósmej kolejce Stal zajmowała 3. miejsce, nie przegrywając żadnego spotkania. Jednak mimo początkowych zwycięstw, z czasem szło coraz gorzej. Kłopoty finansowe doprowadziły do sprzedania wielu czołowych mieleckich piłkarzy (m.in. Krzysztofa Boćka, Bogusława Cygana, Bogusława Wyparły). Sytuacja stawała się coraz gorsza – 30 października piłkarze nie wyszli do meczu szesnastej kolejki z Cracovią strajkując w ten sposób przeciw brakom wypłat. Rozwiązano umowę z Thomasem Mertelem, który nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań finansowych. Długi cały czas rosły. Drużyna grała coraz gorzej i po rundzie jesiennej zajmowała ostatnie 18. miejsce, a w rundzie wiosennej większość meczów przegrywała. Kolejni gracze odchodzili (Rafał Domarski, Paweł Kloc, Ryszard Federkiewicz), a w zamian wprowadzono do gry wychowanków. 12 czerwca 1997 na Walnym Zgromadzeniu Członków FKS PZL–Stal zdecydowano o likwidacji klubu i wycofaniu drużyny piłkarskiej z rozgrywek. Na cztery kolejki przed końcem sezonu Stal przestała istnieć.4 czerwca 1997 roku powołano stowarzyszenie Mielecki Klub Piłkarski Stal i zgłoszono drużynę do rozgrywek V ligi, a w pierwszym sezonie awansowała do IV ligi. 

Stan obecny

Obecnie Stal Mielec występuje w III lidze, w grupie lubelsko - podkarpackiej. Swoje mecze rozgrywa na stadionie przy ulicy Solskiego.

Stadion Stali Mielec 

Jeden z meczów Stali Mielec w III lidze (2012 rok)

Szkoda, że Stal Mielec nie występuje już w Ekstraklasie. Ale kto wie? Może te piękne lata jeszcze kiedyś powrócą...

MC

Rzymskie legendy, rzymscy zdrajcy (Cz.1)

Od 8 grudnia 1929 roku, kiedy na półwyspie Apenińskim pierwszy raz kibice byli świadkami Derby della Capitale - derbów Rzymu, nie było w zasadzie jednego choćby spotkania, w którym gorące głowy fanatyków błękitnych "Orłów", czyli Lazio, oraz Giallorossich, a więc Romy nie uruchomiły się w swego rodzaju derbowym transie. Mecze te dla Włochów są emocjonalną burzą, a dla Rzymian prawdziwą wojną, nie tylko na murawie.

Niewielu więc było gotowych, by w swojej piłkarskiej karierze reprezentować barwy obu stołecznych zespołów, bo do takich ludzi w stolicy Italii zawsze, z jednej bądź drugiej strony, przyczepiano łatkę "zdrajcy". Rzymska historia futbolu zrodziła dwie postaci w tej kwestii szczególne, choć było to w czasach bardzo odległych. Dziś przypomnimy sobie postać Attilio Ferrarisa IV.

"Lew z Highbury"

Ferraris IV to pierwszy w historii zawodnik, który został wytransferowany wprost z Romy do lokalnego rywala. Miało to miejsce w 1934 roku. Było to zdarzenie o tyle zaskakujące, że "Lew z Highbury", na którym w barwach reprezentacji Włoch zapisał się waleczną postawą przeciwko Anglii, był do tej pory prawdziwym symbolem klubu spod znaku wilka. W ciągu siedmiu sezonów spędzonych w Romie, Ferraris rozegrał na którym kiedyś występowała Roma aż 210 spotkań w żółto-czerwonej koszulce. Był pierwszym graczem, który z Romy został powołany do reprezentacji, z którą w 1934 roku na włoskich boiskach zdobył złoty medal Mundialu z drużyną prowadzoną przez Vittorio Pozzo.

Attilio Ferraris IV

Kariera Ferrarisa, przez wielu, była wiązana na zawsze z Romą. Attilio bowiem jeszcze przed przejściem do zespołu ze Stadio Testaccio odrzucił kilka bardziej atrakcyjnych finansowo ofert niż ta z Rzymu (m.in. z Juventusu Turyn) a wolał związać się z ekipą Giallorossich, mówiąc, że "w Rzymie buduje się wielka drużyna". Gdy urósł do miana człowieka-symbolu, zmienił klubowe barwy na... Lazio. Powiedzieć "zaskoczenie" to jak nic nie powiedzieć. Mówi się, że wzięło się to w dużej mierze z mało sportowego trybu życia Ferrarisa IV, który w sposób znaczący odbijał się na jego dyspozycji na boisku.

Dwuletni pobyt w Lazio okazał się być dla wielkiej gwiazdy włoskiego futbolu poważnym rozczarowaniem, chyba największym dla działaczy "Orłów", którzy myśleli, że złapali Pana Boga za ogon. W tym czasie wystąpił zaledwie w 39 meczach, nie zdobywając gola, tracąc zdobyty w żółto-czerwonym Rzymie status bohatera. Nie mniej, kiedy wybiegał na boisko podczas Derbów Stolicy, w błękitnej koszulce, choć trudny do zaakceptowania, nie usłyszał lawiny obelg. Kibice Romy postanowili występ "zdrajcy" przemilczeć, a dopingować swój zespół. 210 występów dla rodzącej się Romy nie mogło pójść w zapomnienie.

Ferraris zmarł nagle 8 maja 1947 roku, na boisku, podczas meczu legend włoskiej ekstraklasy. Miał zaledwie 43 lata. Jego grób cmentarzu w Verano opatrzony jest słowami "Attilio Ferraris - Mistrz Świata".

Nagrobek Attilio Ferrarisa IV

Attilio Ferraris IV był futbolowym Apollem. Wspaniale zbudowany, o silnym organizmie, który potrafił wytrzymać nałogi i nieprzespane noce. To jemu zazdrościł wytrzymałości słynny Fulvio Bernardini. To, co w tej historii najciekawsze to to, że Ferraris i "Proffesore" spotkali się w Romie, grali w niej razem sześć lat. Jednak pikanterii dodaje fakt, że w 1934 Ferraris opuścił Romę dla Lazio, a Bernardini właśnie z Lazio, w 1928 roku przybył na żółto-czerwony brzeg Tybru, gdzie stał się jedną z największych legend w historii klubu i całego Calcio... Tak tworzyła się najwspanialsza para futbolowych gwiazd we Włoszech tamtej doby...


Wkrótce druga część derbowej historii, tym razem nt. Fulvio Bernardiniego.
KS

Castilho czyli... szczęście w nieszczęściu

W piłce nożnej, jak w każdym sporcie istotne jest szczęście, a lista sportowców "fartuchów" jest zapewne długa. Dzisiejszy przypadek miał nawet taki przydomek. I chociaż prześladowały go wciąż przeciwności, a życie rzucało kłody pod nogi, jakoś sobie radził.

No może nie do końca...

Jose Carlos Castilho urodził się w 27 listopada 1927 roku w Rio de Janeiro. Jak każdy brazylijski chłopak kopał w piłkę, a raczej rzucał się za nią w efekcie czego został bramkarzem. Karierę rozpoczął w 1945 w klubie Olaria Athletico Clube, który nazwę zawdzięczał dzielnicy Rio, w której występował. Klub ten chociaż nigdy nie zdobył żadnego znaczącego trofeum, jest znany z tego że wychował kilku dobrych a nawet wyśmienitych piłkarzy: Romario, Garrincha, Mehmet Aurelio... Jednym z nich był oczywiście Castilho. Już w 1946 został piłkarzem zespołu Fluminense gdzie występował do roku 1964. Ma na koncie 696 meczów ligowych co jest rekordem klubu w tym ponad 250 z czystym kontem oraz 19 występów w reprezentacji.

Występował w 4 z rzędu mundialach... tzn mówiąc dokładniej był w kadrze Brazylii na te mistrzostwa, tak na prawdę cały turniej rozegrał tylko w 1954 jako podstawowy bramkarz... przypominamy że ten turniej piłkarze Canarinhos zakończyli na ćwierćfinale. Zarówno w 1950 jak i w 1958 i w 1962 był w kadrze ale zaliczał pojedyncze występy, wszystkie te turnieje zakończyły się dla Brazylii bardzo udanie, dwa mistrzostwa i jedno wice.

Kibice nazywali go "Leiteria" co oznacza po prostu - szczęściarz. Gdy stał na bramce statystyki piłek, które lądowały na słupku lub poprzeczce były wręcz niewiarygodne. Słynął także z tego że potrafił wybronić najbardziej nieprawdopodobne sytuacje a wpuszczać przysłowiowe "kalafiory".

Uważa się że piłkarz powinien być okazem zdrowia... zwłaszcza bramkarz. Jose Castilho był daltonistą i podobno w meczach rozgrywanych wieczorem kompletnie nie widział piłki (sic!). W dzień natomiast ciemnoczerwona piłka w jego oczach byłą żółta jak kurczaczek.

Cenił sobie że tak powiem... proste rozwiązania, trudnych problemów... przykładem jest sytuacja kiedy to już po raz piąty doznał kontuzji jednego z palców... nie posłuchał zaleceń lekarzy, którzy radzili kilkutygodniowa rehabilitację i przerwę w grze i po prostu amputował niewygodną część kończyny. Co ciekawe już po 2 tygodniach ponownie stał w bramce Fluminense z nieschodzącym z twarzy uśmiechem.

Warto też dodać że znajduje się on na liście najbardziej znanych - bramkarzy-karłów. Miał on tylko 178 cm wzrostu co na bramkarza jest wynikiem słabym. Mimo to jak zawsze w takich sytuacjach nadrabiał skocznością i nieprawdopodobnym ładunkiem "farta".

Hiszpańskojęzyczni czytelnicy mogą obejrzeć sobie ten krótki materiał o Carlosie:

Castilho zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 2 lutego 1987. Podobno popełniając samobójstwo.

Jak widać czasem można niedowidzieć, być niskim i mieć niepełny zestaw kończyn, a mimo to grać dla najlepszej reprezentacji świata. Szczęście to jedno, ale to na pewno jest przykład niewiarygodnej pracy włożonej w to co się robi... dobry wzór dla naszych rodzimych piłkarzy.
MD

Teatry marzeń. Stadiony, które tworzyły historię

Bohaterem dzisiejszego tekstu nie będą piłkarze, lecz areny, na których czarują swoją techniką i umiejętnościami, najlepsi piłkarze świata. Będzie to opowieść o wydarzeniach na tych obiektach, które zadziwiły, i nie rzadko też wprawiały w osłupienie i niedowierzanie, cały piłkarski świat.

Brazylijska świątynia futbolu

Czyli brazylijska Maracanã (Estádio Jornalista Mário Filho). Stadion - zabytek, świętość, relikwia. W Brazylii jest symbolem wielkości tego kraju nad całym piłkarskim światem. Powstanie tego stadionu wiąże się z piłkarskimi mistrzostwami świata, które odbyły się w Brazylii w 1950 roku. To zadziwiające, że w ciągu dwóch lat udało się Brazylijczykom stworzyć taką budowlę. Jednak oficjalnie budowę zakończono dopiero w 1965 roku. Stadion Maracanã uważany jest w Brazylii za największy cud architektury sportowej, a także największą świątynię drugiej brazylijskiej religii – futbolu. Jest stadionem narodowym, według konwencji haskiej z 14 maja 1954 r. jest dobrem narodowym, a tym samym posiada status zabytku.Jednak dla kibiców canarinhos, arena ta była świadkiem jednej z największych tragedii w historii brazylijskiego futbolu Jak już zostało wspomniane Maracanã powstała z okazji organizowanych w 1950 roku piłkarskich mistrzostw świata. Brazylijczycy grali koncertowo, mknęli do finału rozprawiając się z każdym rywalem... 

W końcu nadszedł dzień ostatecznego meczu. Uznawany jest za mecz finałowy (nie było bowiem finału, ponieważ finał rozgrywany był w formie turnieju pomiędzy czterema najlepszymi drużynami). 16 lipca 1950 roku. Stadion Maracanã. Brazylia gra z Urugwajem, odwiecznym rywalem. Brazylia potrzebuje remisu, Urugwaj zwycięstwa. Na trybunach prawie 200 tys. ludzi. Presja ogromna. Wszystko idzie zgodnie z planem. Brazylijczycy zdobywają gola w 47 minucie po strzale Albino Friaça Cardoso. Jednak były to miłe złego początki. W 66 minucie wyrównującą bramkę zdobył Schiaffino, a w 79 gola na wagę mistrzostwa dla Urugwaju zdobył Ghiggia. 90 minuta i sędzia kończy spotkanie. Urugwaj mistrzem. I wtedy cały stadion zamarł. Wydarzenie to określane jest mianem wielkiej ciszy w historii futbolu. Wielu kibiców nie kryło łez. Od tamtego dnia kibice Urugwaju często wspominają to zwycięstwo, które dla Urugwaju jest ogromną dumą, a dla Brazylii hańbą, że we własnym kraju nie zostali mistrzami. Okazja do rewanżu w 2014 roku, kiedy to ponownie mundial wróci do Brazylii. Czy ponownie Maracanã zamilknie? A może złe duchy odejdą? 

   Fragment meczu finałowego Brazylia - Urugwaj 

Kocioł Czarownic

Stadion Śląski w Chorzowie, zanim powstał obecny Stadion Narodowy, pełnił tę funkcję przez wiele lat. Był piłkarską świątynią futbolu w Polsce. Obiekt powstawał w latach 1951 - 1956. Budowa największego w kraju stadionu pociągała za sobą duże koszty. Kluby sportowe z okręgu katowickiego wpłaciły do kasy komitetu budowy ponad 100 tysięcy złotych. Szukano kibiców, którzy przy budowie obiektu pracowaliby nieodpłatnie. Społeczeństwo województwa przepracowało łącznie 589 938 roboczogodzin, wartość tej pracy szacuje się na 1 500 000 ówczesnych złotych. Rozegrano na nim wiele meczów. Zarówno meczów polskich klubów z drużynami europejskimi, jak i mecze reprezentacji Polski. Wybór padł na mecz, który uznawany jest za jeden z najlepszych spotkań polskiej reprezentacji. 10 września 1975 roku w ramach eliminacji do mistrzostw Europy Polska reprezentacja mierzyła się z Holandią. Trzecia drużyna niemieckiego mundialu 1974, przeciwko wicemistrzowi świata z tamtych mistrzostw. Mecz, którym żyła cała Polska i cała piłkarska Europa. Na trybunach 85 tysięcy ludzi, a przed mikrofonem komentatorskim, słynny Jan Ciszewski. Stawką meczu była pozycja lidera w grupie i dobra pozycja przed kolejnymi meczami eliminacyjnymi. W obu zespołach najlepsi. W polskich barwach Deyna, Lato, Gadocha, Tomaszewski, Kasperczak. W składzie Oranje Cruyff, Krol, Neeskens, van de Kerkhof. Po emocjonującym meczu Polska pokonała Holandię 4-1. Bramki dla Polski zdobyli: Lato, Gadocha i Szarmach (2). Dla gości: van de Kerkhof. Był to piękny mecz. Polska grała wtedy futbol bardzo ofensywny i nie bała się starć z uznanymi drużynami. Była to drużyna na miarę mistrzów świata. Tylko gdyby nie ten pamiętny mecz z RFN we Frankfurcie...

 Pamiętny mecz Polska - Holandia w Kotle Czarownic

Cud w Bernie

Na koniec wspomnienie stadionu, który pamięta mistrzostwa świata z 1954 roku, które rozegrano w Szwajcarii. Wankdorfstadion powstał w 1925 roku i został przebudowany na Mundial 1954. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów w Europie. To tu, na tym stadionie, rozegrały się wydarzenia, które wprawiły w zaskoczenie i zachwyt cały piłkarski świat. 4 lipca 1954 roku w finale mistrzostw zmierzyły się drużyny Wegier i RFN. Faworytem była węgierska drużyna pod przewodnictwem Ferenca Puskasa. Węgrzy wygrali także mecz grupowy z Niemcami 8:3, co nie wróżyło dobrze Niemcom w finale. Ponadto drużyna węgierska była niepokonana w 32 kolejnych meczach. Ale każda passa kiedyś się kończy. Jednak początek meczu nie zwiastował tragedii. Po 8 minutach i bramkach Puskasa i Czibora Węgrzy prowadzili 2:0, ale po 2 minutach Niemcy wyrównali. W 18 minucie wyrównał Rahn. Gdy wszystko wskazywało na dogrywkę w 84 minucie Rahn zdobył zwycięską bramkę dla Niemiec. Mecz ten zakończył piękną serię i historię węgierskiej Złotej Jedenastki. Praktycznie od 1954 roku Węgierska piłka nożna pogrążona jest w kryzysie. A zwycięstwo RFN okrzyknięte zostało Cudem w Bernie, ponieważ zaszokowało cały świat. Do dziś krążą liczne historie na temat tego meczu, jednak i tak nie umniejszają one sukcesu niemieckiej drużyny. Cud w Bernie może być inspiracją dla każdego piłkarza, że w piłce wszystko jest możliwe...

Węgry - RFN 1954 rok

Maradona Karpat, czyli rzecz o Gheorghe Hagim

Po tekstach, w których opisywaliśmy pamiętne (bardziej lub mniej) wydarzenia z historii piłki nożnej, w których główne role odgrywały wielkie zespoły, czas bliżej przyjrzeć się indywidualnemu bohaterowi. Bohaterowi, który choć znany na całym świecie, przez to, że nigdy nie odniósł spektakularnych sukcesów w  klubowej piłce w zachodniej Europie, nie zaistniał w świadomości futbolowych odbiorców w tym samym szeregu, co np. Johan Cruyff czy Michel Platini. A Gheorghe Hagi, mimo, że talentem nie ustępował największym tego świata, dziś jednym tchem z nimi wymieniany nie jest i odchodzi w zapomnienie. Wśród tych, którzy go pamiętają z boiska pewnie mniejsze, wśród młodych kibiców wyraźne. W swojej ojczyźnie jednak, Hagi zapracował na miano legendy i dla Rumunów był, jest i zawsze będzie piłkarskim bogiem.

I

Kariera Gheorghe Hagiego łatwo daje się podzielić na zasadnicze trzy etapy. Pierwszy z nich, co oczywiste, to etap związany z występami we własnym kraju. Futbolową wędrówkę rozpoczął w zespole Farul Konstanca. Hagi urodził się w pobliskiej miejscowości Sacele i został dostrzeżony przez wysłanników Farulu, w którym zadebiutował w wieku 17 lat. W 1982 roku zaczynała się najprawdopodobniej największa kariera w historii rumuńskiej piłki. Niewinnie. W pierwszym sezonie w rumuńskiej Divizia A zdobył 7 goli. 17-latek jednak od początku wykazywał to, z czego słynął później już do końca profesjonalnych występów – charyzmę i pewnośc siebie, które nie ułatwiały mu piłkarskiej drogi. Naturalny talent sprawił, że kariera nabierała tempa, 18 – letni Hagi był bowiem już reprezentantem swojego kraju, a dwa lata później, już jako zawodnik stołecznego Sportulu Studentesc, buńczucznym, przez wielu uważanym za niegotowego jeszcze na takie wyróżnienie, kapitanem kadry narodowej. Sportul to prawdziwa eksplozja talentu Hagiego – 107 spotkań, 58 goli, dwa tytuły króla strzelców podczas trzech sezonów gry na stadionie Regie. Wicemistrzostwo kraju z 1985 roku, które zespół osiągnął pod wodzą Hagiego, stało się największym osiągnięciem w historii klubu, niepowtórzone aż do dzisiejszego dnia.

Druga połowa lat 80. to jednak czas supremacji w rumuńskiej ekstraklasie Steauy Bukareszt, która zdobywała mistrzostwo w latach 85-89 pięć razy pod rząd, przegrywając w tym czasie zaledwie sześć spotkań (po trzy w sezonach 84/85 i 85/86. W kolejnych trzech latach Steaua nie przegrała ani razu!) Kto wie, czy kolejnym przystankiem w karierze Hagiego byłby właśnie ten zespół, gdyby nie jeden mecz. Steaua osiągnęła apogeum swojej potęgi w roku 1986 wygrywając Puchar Europy Mistrzów Krajowych i stała się najlepszą drużyną Starego Kontynentu. Hagi, podobno nie bez ingerencji samego dyktatora Nicolae Ceausescu, który wspierał wojskową Steauę, został wypożyczony do klubu jedynie na... jeden mecz - o Superpuchar Europy, w którym Rumuni zmierzyli się z Dynamem Kijów. Hagi zagrał, zdobył zwycięskiego gola, a Steaua wygrała 1:0 i zdobyła trofeum. Po tym meczu przedstawiciele klubu ze stolicy Rumunii zdecydowali się zatrzymać młodą gwiazdę.

W Bukareszcie Hagi tylko potwierdził, że w komunistycznej jeszcze wtedy Rumunii, rządzonej przez Ceausescu rozkwita piłkarz światowego formatu. 97 meczów w barwach Steauy okrasił niebotyczną liczbą 76 zdobytych bramek. Poza wspomnianymi krajowymi mistrzostwami poprowadził zespół do półfinału i finału Pucharu Europy. W 1989 roku kryzys reżimu Ceausescu i dramatyczne wydarzenia w Timisoarze, które w konsekwencji doprowadziły do upadku dyktatora spowodowały jednak, że Hagi został wnet sprzedany. Tam, gdzie weryfikuje się jakość piłkarza, gdzie oddziela się bardzo dobrych od wirtuozów. W 1990 roku trafił pod skrzydła Leo Beenhakera, do prowadzonego przez Holendra Realu Madryt.

II

Hagi był pierwszym Rumunem, który posmakował rywalizacji w zachodniej Europie. Ta jednak nie otworzyła drzwi na oścież przed rumuńskim geniuszem. Real przywitał Hagiego ławką rezerwowych i brutalną rywalizacją o miejsce na boisku, do której Hagi nie był przyzwyczajony. Pierwszy sezon spędził w poczekalni, dopiero w drugim zdołał przebić się do pierwszej jedenastki. Sezon zakończył z bilansem - 12 goli w 35 występach. To właśnie niepewna pozycja w klubie, w opinii większości obserwatorów, była główną przyczyną faktu, że już po dwóch sezonach Hagi opuścił Hiszpanię i przeniósł się do Italii, do klubu z Brescii, którą trenował jego rodak – Mircea Lucescu, dziś szkoleniowiec Szachtara Donieck.

Trudno określić, które niepowodzenie w czasie pobytu Hagiego na zachodzie Europy uznać za największe. Real nie odnosił znaczących sukcesów, Rumun miał tam swoje problemy, lecz Brescia, w której miał być liderem i gwiazdą drużyny najzwyczajniej w pierwszym sezonie pod jego batutą… spadła do Serie B. To, że w kolejnym wróciła do włoskiej ekstraklasy, co prawda, niewiele osłodziło gorzki pobyt na Półwyspie Apenińskim, ale zaowocowało, dzięki dobrej grze Rumuna w drugiej lidze oraz sukcesami reprezentacyjnymi, transferem w  1994 roku do wielkiej Barcelony, w której na Hagiego czekał… kolejny zawód. W stolicy Katalonii karpacki Maradona spędził dwa lata, z siedmioma golami na koncie i większością czasu spędzonego na ławce. Wydawało się, że kariera 30 – latka zmierza do ponurego końca.

Nim to się jednak stało, Hagi odnotował sukces, który do dnia dzisiejszego jest dla Rumunów powodem do nietłumionej dumy. Na Mundialu 1994 w USA reprezentacja prowadzona przez Hagiego zawojowała serca kibiców. Ogrywając ówczesnych Mistrzów Świata, Argentyńczyków (3-2), przegrywając dopiero w ćwierćfinale ze Szwecją po rzutach karnych odnotowali największy sukces w historii rumuńskiego futbolu, a Hagi, wybrany do najlepszej jedenastki turnieju, na koniec roku zajął znakomite czwarte miejsce w plebiscycie „Złotej Piłki” France Football.

III

Okazało się, że fortuna kołem się toczy. Po dwóch latach frustracji w barwach Blaugrany, człowiek, który najpierw miał zawładnąć europejskim futbolem, a po niepowodzeniach w Katalonii miał z tego futbolu usunąć się, według wielu, w wieczny cień, wylądował w stambulskim Galatasaray, w którym odżył i przypomniał światu jeszcze raz o swoim nazwisku. Żółto-czerwoni z Hagim w składzie obok takich postaci jak m.in. Hakan Sukur czy Mario Jardel, zdobyli cztery mistrzostwa kraju, Puchar UEFA (wygrywając z Arsenalem w finale) w roku 2000 oraz Superpuchar Europy, pokonując wielki Real Madryt 2:1, po dwóch golach Jardela.

W ciągu pięciu lat gry w nad Bosforem (1996-2001) Gheorghe Hagi stał się jedną z ikon klubu oraz ulubieńcem słynnych, rozgorączkowanych ultrAslan na legendarnym stadionie AliSamiYen w Stambule. Galata była ostatnim przystankiem w burzliwej piłkarskiej karierze Hagiego. Ostatni, pożegnalny mecz, „Maradona Karpat”, rozegrał w kwietniu 2001 roku.

Magik, geniusz, jakim go okrzyknięto za niekonwencjonalność, różnorodność wybieranych rozwiązań, umiejętność dryblingu, wzięcia na siebie ciężaru gry, wreszcie za wspaniale ułożoną przy strzałach stopę, zawodnik, który na boisku potrafił oczarować każdego, miał też skazę – wybuchowy charakter. Szczególnie pod koniec zawodowej kariery zasłynął z nieokrzesanego temperamentu, po wielokroć wdając się w utarczki, nie tylko słowne, z sędziami i rywalami. W meczu o Puchar UEFA z Arsenalem wyleciał z boiska z czerwoną kartką po starciu z Tony Adamsem, na czerwono zakończył też karierę reprezentacyjną, kończąc przedwcześnie mecz z Włochami na EURO 2000. W 2001 roku, w jednym z ostatnich meczów w lidze tureckiej o mało nie pobił arbitra.

W Rumunii jednak wszystko mu wybaczono i Hagi pozostał symbolem. Symbolem szansy dla ludzi żyjących w kraju ogarniętym politycznym niepokojem, z którego wydawałoby się nie ma ucieczki w lepsze życie. Hagi był jednym z nich, wychowany w ich codzienności, który potrafił odnieść sukces. Dlatego w świadomości Rumunów pozostał i pozostanie na zawsze kimś znacznie więcej niż tylko gwiazdą sportu.

Champions League nie dla nas? A jednak...

Brak perspektyw. Cud i reforma.

        Polscy kibice są już raczej przyzwyczajeni i oswojeni z myślą, że Liga Mistrzów, najbardziej prestiżowe rozgrywki w europejskiej ale również i światowej piłce nie są dla nas.

       Już od szeregu lat nasze rodzime kluby, bezskutecznie pukają do drzwi "piłkarskiego nieba" a kibice z utęsknienie czy też zażenowaniem wyczekują na moment, w którym będą mogli zobaczyć na krajowych boiskach drużyny takie jak: Real Madryt, Manchester United czy też chociażby francuską Marsylię...

Oczywiście istnieje możliwość że takie tuzy zagrają, z którąś z Polskich drużyn. No bo przecież zawsze może im nie pójść w rodzimej lidze i mogą wylądować w Lidze Europy i przy odrobinie szczęścia trafić na rywala pokroju Legii Warszawa, Wisły czy Lecha. Wielu jednak podziela przekonanie że polskiego klubu nie stać na awans do Ligi Mistrzów i uratować nas może jedynie cud, ewentualnie reforma planowana przez UEFA, po której Liga Mistrzów zwiększy swoją objętość i szansę dostaną kluby z "europejskiej drugiej ligi", gdzie od dawna znajdują się nasze drużyny.

Czy zawsze tak to wyglądało?

       Wyczyny naszych drużyn na europejskich arenach doprowadziły już do tego że część kibiców, zwłaszcza tych młodszych zdaje się podzielać przekonanie, że nasze drużyny nigdy nie grały w Lidze Mistrzów, a polska piłka zawsze była europejskim podwórkiem.

       Jenak okazuje się że jak mówi stare powiedzenie "lepiej już było" i nasze drużyny rywalizowały z najlepszymi o najwyższe cele. Nie jest to może temat zapomniany, ale w atmosferze ciągłych niepowodzeń, warto przypomnieć nasze 5 minut w Champions League.

Sezon 1995/96 - Legia.

        Ligę Mistrzów utworzono w 1992 roku jako kontynuację Pucharu Europy Mistrzów Klubowych. W poprzedniej formule która była rozgrywana od 1955 roku, nasze kluby radziły sobie całkiem dobrze, czasem wręcz rewelacyjnie... ale to temat na osobną opowieść.

       Pierwszym polskim reprezentantem w nowej formule był dwukrotnie Lech Poznań, zarówno w sezonie 92/93 jak i 93/94 nie udało mu się awansować do fazy grupowej, rok później ten sam los spotkał Legię, dziś nikogo by to nie zdziwiło jednak w tamtych latach, był to powód do rozczarowania.

      To co nie udało się poznaniakom, udało się w końcu stołecznej Legii, która w sezonie 95/96 jako pierwsza polska drużyna awansowała do fazy grupowej nowych rozgrywek. Najpierw w kwalifikacjach Wojskowi pokonali IFK Goteborg 1:0 i 2:1, by w grupie trafić na Rosenborg Trondheim, Blackburn Rowers oraz Spartak Moskwa.

Warszawiacy rozpoczęli rozgrywki z animuszem wygrywając z Rosenborgiem 3:1, później po dobrym meczu przegrali ze Spartakiem w Moskwie 1:2 ale w następnej kolejce na Łazienkowskiej wyszli już zwycięsko z pojedynku z anglikami z Blackburn (1:0). Runda rewanżowa przyniosła Legionistom dwie porażki ( ze Spartakiem 0:1 oraz Rosenborgiem 4:0) oraz bezbramkowy remis z Blackburn, który jak to bywa w polskiej piłce okazał się remisem zwycięskim.

Podsumowanie grupy: od lewej: mecze, pkt, zwycięstwa, remisy, porażki, bramki strzelone, bramki stracone.

1. Spartak Moskwa	6	18	6	0	0	15	4
2. Legia Warszawa	6	7	2	1	3	5	8
3. Rosenborg	6	5	2	0	4	11	16
4. Blackburn Rovers	6	4	1	1	4	5	8

      W ćwierćfinale zespół Pawła Janasa trafił na grecki Panathinaikos, w którym występował pochodzący z Polski, Krzysztof "Gucio" Warzycha, legenda Ateńskiego klubu. W pierwszym meczu w Warszawie padł bezbramkowy remis a w greckim rewanżu gospodarze nie dali szans Wojskowym rozbijając ich 3:0. Dwie bramki strzelił Warzycha, jedną dołożył Juan Jose Borelli i legia żegnała się z LM jak się potem okazało na długo.

Film ze skrótem meczu Panathinaikos- Legia 20.03.1996

http://patrz.pl/filmy/panathinaikos-ateny-legia-warszawa-3-0-20-03-1996-489457

Widzew Łódź sezon 1996/97

    Widzew przystępował do kwalifikacji Ligi Mistrzów jako mistrz kraju, który w poprzednim sezonie wygrał rozgrywki nie ponosząc żadnej porażki. Tym bardziej kibice oczekiwali dobrych rezultatów w europejskich rozgrywkach. Losowanie kwalifikacji przyniosło Łodzianom przeciwnika w postaci Broendby Kopenhaga. O ile pierwszy mecz w Polsce, Widzewiacy spokojnie wygrali 2:1, rewanż był jednym z najlepiej zapamiętanych meczów w historii krajowej piłki.

     Mecz w Kopenhadze rozegrany został 21 Sierpnia 1996 roku. Do przerwy Łodzianie przegrywali już 3:0 i większość kibiców nie dawała im szans na awans. Jednak po przerwie wyszło, dlaczego często mówiło się o tzw. "widzewskim charakterze" jaki wpoił swoim zawodnikom trener Franciszek Smuda. Cechowało się to granem do ostatniego gwizdka co dość często skutkowało bramkami w ostatnich minutach. Najpierw Marek Citko a potem Paweł Wojtala trafili do siatki Duńczyków i tym razem mieliśmy zwycięską porażkę 3:2.

Ciężka grupa

      Zespół Smudy nie miał szczęścia w losowaniach i tym razem trafił do grupy z: Borusią Dortmund, Athletico Madryt i Steauą Bukareszt. Od razu było wiadomo że o awans będzie bardzo ciężko. Mimo to Widzewiacy rozpoczęli nieźle od porażki 2:1 w Dortmundzie ale po dobrym meczu, później jednak zebrali cięgi od Atletico przegrywając aż 1:4 oraz dośc niespodziewanie ulegli zespołowi z Bukaresztu 1:0.

      Runda rewanżowa rozpoczęła się nieźle, od zemsty na Stiele Bukareszt którą Łodzianie pokonali 1:0, później rozegrali swój najlepszy jak dotąd mecz w LM i zremisowali 2:2 z Borusią. Wynik ten okazał się ważny po tym jak Niemiecka drużyna triumfowała w LM. Na koniec polscy piłkarze ulegli Atletico 0:1 i zakończyli rozgrywki na fazie grupowej.

Podsumowanie grupy:  

	Zespół	Pts	Mecze	Z	R	P	Bilans
1.	Atletico Madryt	13	6	4	1	1	12/4
2.	Borussia Dortmund	13	6	4	1	1	12/8
3.	Widzew Łódź	4	6	1	1	4	6/10
4.	Steaua Bukareszt	4	6	1	1	4	5/15

Miejsce trzecie było najbardziej racjonalnym w tak mocnej grupie, jednak po tak spektakularnych wynikach na krajowych boiskach, kibice liczyli co najmniej na powtórzenie osiągnięć warszawskiej Legii.

Podsumowanie i refleksja

      Po pierwsze te dwa przykłady pokazują że polskie drużyny stać na awans do fazy grupowej, i nie jest to żadne mission impossible. Mimo że te występy nie były jakimiś spektakularnymi osiągnięciami z perspektywy tamtych czasów warte są zapamiętania.  Pytanie brzmi tylko, kiedy będziemy świadkami takich występów ponownie? Być może pomoże nam jakaś reforma rozgrywek europejskich, wprowadzona niedawno przez prezydenta UEFA? Wydaje się, że szukamy rozwiązania w niewłaściwym miejscu.  By pomóc polskiej piłce, bardziej przydała by się reforma wewnątrz naszych, krajowych struktur, a bardziej nawet zmiana podejścia do profesjonalnego futnolu w Polsce. Mamy coraz więcej utalentowanych piłkarzy, jednak kluby powinny zaryzykować i zainwestować być może wielkie pieniądze w uzupełnienie zespołów piłkarzami dużego formatu. Ale to tylko refleksja.

MD

Czy wiesz, że... Milowe kroki futbolu. (Cz.1)

Czy zastanawialiście się kiedy rozegrano pierwszy oficjalny mecz piłki nożnej, jakie są najstarsze derby piłkarskie? A także kiedy wprowadzono neutralnego sędziego i dano mu do ręki gwizdek? O tym dowiecie się z naszego cyklu "Czy wiesz, że..." 

Pierwszy profesjonalny klub piłkarski

Pierwszy klub oczywiście powstał w Anglii. Było to 24 października 1857 roku. Wówczas ogłoszono ujednolicone, na tamte czasy, zasady gry w piłkę nożną Rules & regulations. Dokonał tego oficjalnie powstały klub piłkarski Sheffield Football Club. Datę tę uznaję za oficjalny początek piłki nożnej. Klub z Sheffield mimo, że jest najstarszym klubem na świecie, nigdy nie zdobył żadnego trofeum. Ale to nie umniejsza ogromnego wkładu w rozwój światowej piłki nożnej. Obecnie klub występuje Northern Premier League - Division One South, ósmej klasie rozgrywkowej w Anglii.

  Piłkarze Sheffield F.C. w 1857 roku

 Herb najstarszej drużyny piłkarskiej na świecie

Ciekawostką jest fakt, że klub z tego górniczego miasta, miał okazję zaprezentować się w Polsce. Na zaproszenie Hutnika Kraków, kluby te rozegrały towarzyski mecz z okazji 60. rocznicy powstania Nowej Huty. Mecz rozegrano 24 lipca 2009 roku na stadionie Suche Stawy w Krakowie. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem krakowskiej drużyny 3-1. 

Pierwszy oficjalny mecz

Mianem takiego meczu można określić mecz pomiędzy drużynami z Sheffield: Sheffield F.C. i Hallam F.C. Spotkanie rozegrano 26 grudnia 1860 roku na stadionie Hallam F.C. Sandygate Road. Mecz zakończył się wynikiem 2-0 dla najstarszej drużyny na świecie. Pojedynek ten jest również uznawany za pierwsze derby piłkarskie zwane także Rules Derby.

150 lat później w rocznicę tego pierwszego meczu, 26 grudnia 2010 roku, zaplanowano derby z udziałem tych drużyn. Niestety z powodu fatalnych warunków atmosferycznych mecz nie odbył się.Rozegrano go 22 maja 2011 roku i zakończył się wynikiem 2-1 dla Sheffield F.C. Mecz oglądało jedynie 500 kibiców.   

Pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy

Pierwszy mecz drużyn narodowych datuje się na 30 listopada 1872 roku pomiędzy powstałą w 1863 roku reprezentacją Anglii a założoną w 1872 roku reprezentacją Szkocji. Mecz  rozegrano w Glasgow na stadionie Partick i zakończył się wynikiem 0-0, mimo, że obie drużyny zagrały w formacjach bardzo ofensywnych. Począwszy od tej daty, corocznie odbywał się mecz tych reprezentacji, naprzemiennie raz w Anglii, a raz w Szkocji. 

Relacja graficzna z meczu Szkocja - Anglia

30 listopada 1872 roku, Stadion Partick w Glasgow
Szkocja - Anglia 0:0
Składy:
(Szkocja): Robert Gardner, William Ker, Joseph Taylor, James Thomson, James Smith, Robert Smith, Robert Leckie, Alexander Rhind, William Muir McKinnon, James Begg Weir, David Wotherspoon.
(Anglia): William John Maynard, Robert C. Barker, Ernest Harwood Greenhalgh, Frederick Brunning Maddison, John Brockbank, Cuthbert John Ottaway, Arnold Kirke Smith, John Charles Morice, John Charles Clegg, Reginald de Courtenry Welch.
Sędzia: William Keay (Szkocja)

Pierwszy gwizdek sędziowski

Dla niektórych wydawać by się mogło, że sędzia piłkarski od zawsze posługuję się tym metalowym, bądź plastikowym urządzeniem. Otóż do 1878 roku sędzia (a do 1891 dwóch sędziów) sygnalizując przewinienie wymachiwał białą chusteczką, głośno przy tym krzycząc. Pierwszy raz gwizdka użyto 21 grudnia 1878 roku w meczu drugiej rundy Pucharu Anglii pomiędzy drużynami Nottingham Forest, a Sheffield United. Gwizdek przyniósł kibic bosman, który niedawno co zawinął do portu. Mimo, iż z pewnością okazał się on pomocny dwójce sędziowskiej, nie został wprowadzony na stałe. Arbitrzy musieli poczekać na to narzędzie aż do roku 1891, kiedy to również wprowadzono zasadę, że mecz prowadzi jedna osoba, a nie dwie, po jednej z klubu, jak było to dotychczas.

 Gwizdek z meczu Anglia - Nowa Zelandia z 1905 roku

Pierwszy turniej piłkarski

W 1867 roku, po raz pierwszy, zorganizowano zawody z udziałem większej ilości drużyn. Do turnieju o Puchar Youdana (od nazwiska fundatora pucharu) zgłosiło się 12 drużyn. W finale, który odbył się 5 marca 1867 roku zmierzyły się drużyny Hallam F.C. i Sheffield F.C. i zakończył się wynikiem 0-0. Zwycięzcą ogłoszono zespół Hallam zgodnie z panującą wówczas regułą rouges, czyli zasadą strzałów niecelnych. Krótko mówiąc w przypadku remisu triumfowała drużyna, która częściej pudłowała. 

 Youdan Cup - pierwsze trofeum

Pierwsze Mistrzostwa. Pierwsi Mistrzowie.

14 listopada Diego Forlan, Edinson Cavani, Luis Suarez i inne gwiazdy reprezentacji Oscara „Maestro” Tabareza będą straszyć polskiego bramkarza w towarzyskim spotkaniu na PGE Arenie w Gdańsku. Pierwszy tekst na „Kopanie w Historii” nie opowie jednak o błyskotliwości obecnych gwiazd Celestes. Pierwszy tekst powinien nawiązywać do początków. Jeśli nie futbolu w ogóle, to przynajmniej do jakiejś granicznej daty, w której w tym futbolu dokonał się pewien przełom. Ta data to rok 1930. Rok, w którym narodził się Mundial, a z nim jego gwiazdy. Oto gospodarze turnieju i pierwsi mistrzowie świata – Urugwaj.

Mistrzostwa jakich nie znamy

Mistrzostwa Świata, w kształcie jakim znamy je teraz, do rzeczywistości roku 1930 pasują co najwyżej średnio. Bo jak nazwać Mistrzostwami Świata zawody, w których brakuje tylu znaczących reprezentacji, zwłaszcza europejskich. Do Montevideo nie zawitały wszak Austria, Hiszpania, Niemcy, Włochy, Węgry, Anglia i Szkocja. Zespoły ze Starego Kontynentu nie zdecydowały się na przyjazd do Ameryki Południowej, argumentując to zbyt wysokimi kosztami podróży lub długą nieobecnością zawodników w klubach.

Urugwajski Mundial obfitował w sytuacje dla dzisiejszego widza niecodzienne. W turnieju wystartowało bowiem tylko 13 zespołów, podzielonych na nierówne grupy. W grupie A wystąpiły cztery zespoły, w pozostałych tylko po trzy.

Oficjalny plakat Mistrzostw Świata w Urugwaju

Do wyjątkowego zdarzenia doszło podczas meczu finałowego. Finaliści, a więc ekipy Urugwaju i Argentyny, nie potrafili znaleźć porozumienia w kwestii… piłki, którą mieli rozgrywać spotkanie. W rozstrzygnięcie konfliktu musiała ingerować FIFA. Piłkarska centrala zaproponowała salomonowe rozwiązanie – w pierwszej połowie po boisku toczyła się piłka argentyńska, w drugiej z kolei ta, udostępniona przez gospodarzy imprezy. Finał zresztą nie został w pamięci widzów tylko z powodu kłótni o piłkę. Choć na Estadio Centenario w Montevideo zasiadał komplet 93 tysięcy widzów, to dzisiejszy ich sprawiedliwy podział był 82 lata temu mrzonką. Dysproporcje – zależnie od źródeł – wynoszą od przewagi liczebnej gospodarzy 70 tysięcy – 25 tysięcy, aż do 80 tysięcy Urugwajczyków -13 tysięcy gości z Argentyny. Wiele problemów nastręczył też wybór sędziego, a to wszystko przez obawy arbitrów dotyczące ich własnego bezpieczeństwa. Obawiano się, że dziesiątki tysięcy rozgorączkowanych kibiców zdolnych jest do wszystkiego po ewentualnym niepowodzeniu ich drużyny. John Langenus, belgijski sędzia, który ostatecznie zdecydował się poprowadzić mecz, zrobił to tylko pod warunkiem, że w porcie zacumowana będzie łódź, która w razie potrzeby niezwłocznie zapewni mu szybką ucieczkę.

Celestes Campeones!

Zespół późniejszych mistrzów świata formował się już od kilku turniejów i do mundialu rozgrywanego na własnych boiskach przystępował, wraz z Argentyną, w roli głównych faworytów. Nie mogło być inaczej po triumfach na igrzyskach olimpijskich w latach 1924 i 1928, które były wówczas rozgrywkami o największym prestiżu. Ponadto, Urugwajczycy byli też zwycięzcami Copa America z lat 1923, 1924 i 1926. Po zwycięskim finale paryskiej olimpiady z 1924 roku o reprezentacji Celestes zaczęto mówić „ósmy cud świata”.

Trafili do grupy C, razem z Rumunią i Peru. Nieprzekonujące zwycięstwo z Peruwiańczykami (1:0) odbili sobie w drugim starciu. Rumunów ograli łatwo, 4-0, wszystkie gole zdobywając jeszcze przed przerwą. Półfinały potwierdziły tylko to, o czym wiedziano jeszcze przed rozpoczęciem turnieju. Gospodarze i Argentyńczycy solidarnie zwyciężyli, odpowiednio Jugosławię i Stany Zjednoczone, 6-1. W ten sposób spełniały się wszelkie prognozy. Finał złączył dwie absolutnie najlepsze drużyny globu. W nim z kolei niewiele zabrakło, a pierwszymi historycznymi mistrzami świata zostaliby Albicelestes. Do przerwy Urugwajczycy przegrywali bowiem 1-2 po golach Carlosa Geucelle i Guillermo Stabile, późniejszego króla strzelców turnieju z ośmioma bramkami na koncie. Gospodarze jednak odpowiedzieli w drugiej części gry trzema golami i zapewnili sobie zwycięstwo. Sygnał do ataku dał Jose Pedro Cea, najlepszy snajper drużyny z pięcioma golami, a dzieła dopełnili Iriarte oraz Castro. 4-2, takim wynikiem zakończył się pierwszy w dziejach finał Mundialu.

Urugwajska plejada gwiazd osiągnęła tym samym pełne spełnienie potwierdzając dominację na futbolowej mapie świata, ciągnącą się od lat 20. Członkowie tej ekipy przeszli do historii, dziś niestety już nieco zapomnianej. Na ich czele stał Jose Leandro Andrade, którego uważa się za pierwszą prawdziwą międzynarodową gwiazdę piłki nożnej. Nazywany „La Maravilla Negra”, czyli „Czarnym Cudem”, z racji koloru skóry. Prawy pomocnik prowadził zespół do triumfu do tego stopnia, że w 1994 roku, FIFA ogłaszając listę 100 najlepszych zawodników Mistrzostw Świata w historii umieściła go na zaszczytnym 10. miejscu.

Nie byłoby tytułu w 1930 roku gdyby nie słynny Hector Scalone, wybitny strzelec, który, co prawda na urugwajskim Mundialu popisał się zaledwie jednym golem, ale uważa się go za jednego z architektów sukcesu. Scalone to postać – legenda w historii zespołu Celestes, rekordzista w liczbie zdobytych goli (31 w 52 meczach) w kadrze aż do Diego Forlana, który poprawił rekord w 2011 roku. Co nie częste w tamtych czasach, Scalone miał okazje występować w Europie. Bronił barw Barcelony, Interu Mediolan oraz Palermo.

Warto też wspomnieć o jeszcze jednej osobliwej historii. W reprezentacji późniejszych mistrzów panowała żelazna dyscyplina. Wyłamał się z niej bramkarz Andres Mazali, który przed turniejem opuścił zespół na chwilę, by odwiedzić… żonę. Trener Alberto Supicci nie miał litości i usunął Mazaliego, złotego medalistę z obu olimpiad, z kadry. Zastąpił go Enrique Ballesteros, który puszczając zaledwie 3 gole uznany został najlepszym bramkarzem turnieju.